Feedback en eigen behoefte, ze lopen nogal eens door mekaar


Feedback en eigen behoefte, ze lopen nogal eens door mekaar


Feedback, een leermethodiek

Feedback is een methodiek die zich er op richt om de feedback-ontvanger terugkoppeling te geven over de effecten van het eigen handelen. De methodiek heeft een eigen specifieke opbouw:

Stap1 : beschrijf het waarneembaar gedrag

Stap2: beschrijf waarneembare effecten

Stap3 ( optioneel): benoem je eigen beleving hierbij.

Stap3 is dus niet noodzakelijk, maar indien de methodiek correct wordt toegepast, geeft het de feedback-ontvanger informatie over de impact van het eigen handelen. De feedback-ontvanger beweegt op die manier van onbewust onbekwaam naar bewust onbekwaam. En wanneer iemand bewust onbekwaam is, zet dit aan tot nieuw gedrag en dus tot leren. Het leren vertrekt vanuit de behoefte van de feedback-ontvanger om effecten te realiseren die in overeenstemming zijn met de eigen intenties.

Het inzetten van feedback vertrekt dus vanuit de intentie van de feedbackgever om de feedback-ontvanger een leerkans te bieden en krijgt impact vanuit de behoefte van de feedback-ontvanger om effecten te realiseren die in overeenstemming zijn met eigen intenties. Het is dus een cadeau voor de feedback-ontvanger en de beslissing wat er mee gedaan wordt blijft volledig in handen van de feedback-ontvanger.

Vervorming van de methodiek

Het is veelvoorkomend dat men zegt feedback te geven, maar de methodiek niet zuiver toepast. De boodschap kent dan de volgende opbouw:

Stap1: beschrijving van het waarneembaar gedrag

Stap2: beschrijving van de eigen beleving

In deze boodschap zit dus geen beschrijving van waarneembare effecten. Er wordt enkel informatie gegeven welke de emotionele impact is van het handelen van de feedback-ontvanger op de feedbackgever.

Deze kleine wijziging in opbouw maakt dat de boodschap een totaal andere dimensie krijgt. Waar bij de methodiek van feedback de eigen beleving een optie is, komt ze hier centraal te staan in de boodschap. De eigen beleving neemt minimum de helft van de boodschap in, terwijl deze bij feedback maximum één derde of helemaal geen ruimte inneemt.

Dit grote gewicht van de eigen beleving in de boodschap spreekt dus van een eigen behoefte. Er is een eigen behoefte die gelenigd moet. En vaak verwacht men door dit zo kenbaar te maken dat de ander dit zal doen.

Van feedback naar verbindende communicatie

Wanneer de eigen behoefte de eigenlijke drive is, is er een andere dynamiek aan de orde. Het gaat er niet meer om dat je de ander de kans wil bieden om te leren. Het gaat om een eigen behoeft die vervuld moet worden.

Dit impliceert dat je de verantwoordelijkheid hiertoe niet enkel bij de ander kan leggen. Het kan wel dat je hulp vraagt aan de ander, maar de verantwoordelijkheid voor de eigen behoefte blijft bij jou.

Wanneer je je gehinderd voelt in je eigen behoefte door het handelen van de ander, is er eigenlijk een issue met betrekking tot samenwerking aan de orde. En samenwerking is een gedeelde verantwoordelijkheid.

Belangrijk is ook om, voor je de ander aanspreekt, voor jezelf helder te hebben welke behoefte geraakt wordt door het handelen van de ander, zodat je daarover ook helderheid kunt verschaffen. Bovendien, kom je er niet onderuit dat je eigen behoeftes niet altijd matchen met de behoeftes van de ander. Je dient dus bereid te zijn samen te zoeken naar een voor beide partijen bevredigende oplossing. De boodschap dient dan als volgt opgebouwd:

Stap1: je beschrijft het waarneembaar gedrag

Stap2: je beschrijft je eigen beleving

Stap3: je benoemt de behoefte die niet tot haar recht komt

Stap4: je verzoekt de ander om hulp

In het gesprek dat hier op volgt dien je dan ook oog te hebben voor de behoeftes van de ander en blijf je ook helderheid verschaffen over je eigen behoeftes. Het gesprek wordt dan een zoektocht om te komen tot samenwerkingsgedrag waarin het handelen rekening gehouden wordt met elkaars behoeften.

Dus, ook wel een vorm van leren. Maar dan een wederzijds leren met betrekking tot elkaars handleiding.